دوستان عزیز مدتی پیش گفتمانی را در مورد معیارهای اخلاقی (اتیک) با هم داشتیم که از نظرات بسیار خوب و گویای شما برخوردار بود. همانطور هم که در آخر مطلب پیشین عنوان کرده بودم قصد من بر این بود که بعد از اظهار نظرهای شما این مطلب را ادامه دهم که متاسفانه مدت زمانی به تعویق افتاد. در این پست سعی میکنم به ادامه آن بپردازم و هدف خود را از مطرح کردن این مبحث با شما در میان بگذارم. همانطور که همه میدانیم بررسی این مطلب مورد جدیدی نیست، طی سالیان دراز از طرف افراد مختلف چه جامعه شناسان کلاسیک به مانند ماکس وبر و یا کارل مارکس که در مانیفست خود به خوبی نقش تغییر ارزشهای اخلاقی را به دنبال تغییر سیستمهای حاکم و سعی سیستمهای در قدرت در نهادینه کردن آنها در اجتماع به منظور تحکم و ادامه بقای عمر خود آنالیز کرده ، به همچنین از طرف جامعه شناسان و دیگر متخصصان زمان حال در دیسکورسهای مختلفف به مراتب مطرح گردیده است.
شکی در این نیست که جوامع بشری نیاز به ارزشهای اخلاقی و اتیک در چارچوبی انسانی با پشتوانه احترام به همنوع ، حفظ مرزهای شخصی و سلامت روح دارد.
هدف من از مطرح کردن این گفتمان توجح به آن قسمت از این نیروی اخلاقی نهادینه شده و جا افتاده در اذهان جامعه است که با حقوق طبیعی انسانی مغایرت دارد ، به همچنین مانع پشرفت فرهنگ و علم در جامعه میشوند.
جامعه ای که در آن به دنیا آمده و رشد میکنیم : خانواده، جامعه بیرون از محیط خانواده و سیستم آموزش و پرورش همراه با ساختارهای دینی، سنتی، فرهنگی ،آیدئولوژیکی پاکتی پر از نمودارها و چهارچوبهای اخلاقی را برای " انسان خوب " بودن به ما انتقال میدهند. این ارزشها در قسمتی از روح ،روان و احساسات ما جا میافتند ، تبدیل به قسمت بزرگی از هویت شخصی و شخصیتی ما میشوند و با عقل و اینتلکت پیوند برقرار میکنند.تا زمانی که معیارهای اخلاقی موجود در شخص بین رابطه عقل با احساس او ایجاد تناقضی نمیکند و شخص خود را در نوعی تعمین روحی حس میکند مشکل چندانی وجود ندارد و شخص نیازی نیز به پشت پا زدن و یا تغییر گزینه های اخلاقی خود نمیبیند.
نکته قابل توجح اینجاست که انسان موجودیست چند بعدی و هر بعد او نیز از قسمتهای متعددی تشکیل شده که در امتداد باز هر قسمت نیاز خاص خود را به همراه دارد.

پی نوشت 1:

دیروز ساعت دو بهد از ظهر کانال تلویزیونی فونیکس "PHOENIX" به مناسبت روز جهانی زن رپورتاژ بسیار عالی و دیدنی نشان داد. از وضعیت زنان مستقل به کار و مشکلات هماهنگ کردن زندگی شقلی با زندگی خصوصی و پرورش کودک در آلمان نشان داده شد. به همچنین از فعالیتهای مختلف زنان ترک فمنیست، چه مذهبی مترقی و چه غیر مذهبی، زندگی کاری و خصوصی زنان تحصیلکرده و مستقل، جایگاه آنها در اجتماع و نگاه آنها به خود و اجتماع پیرامون که بسیار عالی بود و از تظاهرات روز زن در ترکیه که چه شورور انگیز بود و چه دوست داشتم که من هم میتونستم بین آنها باشم. قطعه بعدی در مورد موقعیت زنان در ایران بود. در مورد چادر، در مورد اینکه زن موجود درجه دوم به شمار میاد و در این مورد که در مقابل خشونتهای پدران، برادران و همسرانشان حمایتی از طرف قانون به آنها نمیشود و امکان بردن شکایت به دادگاه را ندارند. به این ترتیب برخی از آنها تبدیل به قاتل همسرشان و یا شریک جرم در قتل همسرشان شدند. در ادامه فیلمی نشان داده شد از زنان در بند در زندان اوین که به جرم متهم به قتل همسر حکمهای طولانی شاملشان شده. به گفته گوینده برای پر کردن این فیلم که به زبان آلمانی نام آن "Mein Mann, mein Herr" میباشد، اولین باری بوده که خانمهای خبرنگار کانال "ARTE" اجازه ورود به زندان اوین را پیدا کردند. در فیلم اول راهروهای زندان نشان داده میشود تقریبن بدون همهمه ، رفت و آمد و آرام است که دلیل آن بر طبق تحقیق فیلمبردار این است که زنان زندانی اکثرأ برای تحمل فشارهای عصبی در روز داروهای آرامش دهنده و تخمیر اعصاب میخورند. در ادامه مصاحبه با چند تنی از زنان در بند که مجرم به قتل همسرانشان بودند نشان داده شد. کلمه مناسبی برای تشریح احساس و وضعیت خودم در امتداد دیدن این صحنه ها و مصاحبه ها پیدا نمیکنم، از خود و ازدواج خود ، خشونتهای ممتد همسر و چگونگی مرتکب شدن به عمل قتل همسرشان میگفتند. یکی از آنها توسط پدرش در سن دوازده سالگی مجبور به ازدواج شده بود. در امتداد صحنه ها زنی نشان داده میشود که بعد از هفده سال آزاد شده بود و در این مدت یک بار هم اجازه خروج از زندان را نداشته. فیلمی از جهات و بعدهای مختلف دیدنی، قابل تأمل، عمیق و با ارزش. آیا اگر قانون به اندازه لازمه از حقوق این زنان حمایت میکرد و آنها به موقع میتوانستند طلاق بگیرند و زندگی نوی با حمایت ارگانهای مدنی و اجتماعی میتوانستند برای خود و فرزندان خود شرو ع کنند سرنوشت آنها به زندان منتهی میشد که بهتریت سالهای جوانی خود را در آنجا به سر برند؟ آیا منجر به نابودی و قتل یک انسان میشد ؟ آیا کودکان آنها بی سرپرست میشدند؟ آیا....
متأسفانه نتوانستم نسخه ای از فیلم پیدا کنم که در کامل کردن این مطلب بتونم بگذارم. سعی میکنم که با کانال فونیکس تماس برقرار کنم و در این مورد پرس و جو کنم، شاید موفق شدم.
ادامه فیلم در مورد باند های دزدی و فروش دختران جوان در کشورهای اروپای شرقی برای خودفروشی و وضعیت آنها بود. با دختری که بعد از گذران ماه ها بدترین شرایط و بعد از فرار دوم موفق به رهایی از دست فروشندگان حود شده بود.
در آخر فیلم با هدف نشان دادن زندگی زنانی که وضعیت بهتر و خوشبختتری دارند محله ای از مکزیک نشان داده شد که در آنجا به جای سیستم پاتریاشال، سیستم ماتریاشال حکم میکند. مردان سر زمین کار میکنند و فروش اجناس در بازار و حساب و کتاب مالی دست زنان است. زنان تصمیم گیرنده هستن و تمام اداره امور زندگی و شکل پرورش فرندان به دست زنان است. جالب اینجاست که اینطور تصور میشود که در قدرت بودن زنان در آنجا نشان دهنده ایمانسیپاتسیون آنها با مردان است در حالی که در واقع اینطور نیست. زنان بعد از کار روزانه در بازار و سر و کله زدن با مشتری ها وقتی به خانه بر میگردند فرصت استراحت و آرامش ندارند. در خانه تقسیم نقشها ی بین مرد و زن همام نقشهای سنتی است. وظیفه پخت و پز غذا و تمیز کردن خانه به عهده زنان است و مردان در گوشه ای لم میدهند و منتظر غذا میشوند که با این حساب کاره زنان چند برابر میشود. به نظره من این قسمت دیگر تقصیر خودشان است. تنها فرقی که در آنجا دیده میشود این است که زنها " آقا بالا سر" ندارند و خودشات تحکم کننده هستند. به هر حال راه حل مقابله با سیستم پدر سالاری مثلمأ یک سیستم مادرسالاری نیست. نمونه های آن در نقاط دیگر مثل مالزی (اگر درست حدس زده باشم) هم وجود دارد.

پی نوشت: از راوی عزیز و دوست داشتنیم سخنانی پر لطف و محبت به مناسبت روز زن هدیه گرفتم که بسیار شادم کرد. براش نوشتم که در پست جدیدم درجش میکنم. خوب مگه میشه آدم از راوی گل سخنان زیبا هدیه بگیره و پزش را نیاد ؟ -:))

سپیده ی گل من سلام
روز زن بر تو نازنین مبارک باد
واقعأ نازنین هستی و دلداری هایت را در روزهای سختی که داشتم رو از یاد نمیبرم
حیف که کم می نویسی
اما خوش حالم که هستی
همیشه باش
مینو
مرسی مینوی پر محبت ، مرسی برای وجود نازنینت.