در گذار از سنت به مدرنیسم در گیر نوعی دگماتیسم نو میشویم. در شکستن تابو های گذشته ندانسته تابو های جدید میسازیم. در راه تغییر ارزش های گذشته تبدیل به "زد ارزش" میشویم بدون یک بررسی همه جانبه با ارزشهای گذشته. اگر گفتن خیلی از کلمات با ممنوعیت اجتماعی رو برو بود، حال تا به حد "سوء استفاده از زبان" پیش میرویم. دنیای سنت به کل منفی و بد نیست به همچنین دنیای مدرن به تمامیت بهتر نیست. هر دو بعد های خوب و بد خود را دارند و هر دو اشکالات خود.
مدرنیت یک پروسه تغییر است و صرفأ به معنی خوب بودن یا بهتر شدن ارزشها نیست. اگر در این روند اثیر یک دگماتیسم نو بمانیم راه خود را در پروسه پست مدرنیسم و پروسه های دیگر برای نگاهی دوباره به برخی از ارزشهای دنیای مدرن و دنیای سنت همچنان سد میکنیم. گذار سنت به پست مدرن از روی پل مدرنیت را گاهی چنان پرووکاتیو، پر حیا و هو ولی شاید سطحی برای ارضای نارسیسم نابالغ خود به عرضه گذاشته و پشت سر میگذاریم . گاهی در خفای درونی خود در دیالوگی پر چوش و چموش ، بس عمیق و ژرف با طعم شیرین نارسیسم سالم و بالغ به خوشمزگی پرالین شکلات تلخ با محتوای نوگات شیرین.
سپیده